Przebaczenie

Anwen

Przebaczenie

Dla tych, którzy nigdy mnie nie zrozumieją…

Przemierzam ruiny tego, co kiedyś było miastem.
Sterty gruzu, powyginane metalowe szkielety, żałosne, poczerniałe kikuty drzew, odłamki szkła. Niesiony wiatrem nadpalony strzęp gazety.
Usiany wyrwami asfalt, spękane bloki betonu, z których – niczym z na wpół rozłożonego ciała – sterczą pokrywające się z wolna rdzą pręty. Popiół i kurz.
Dochodzę do Ściany Pamięci. Pokryty setkami, a może nawet tysiącami zdjęć fragment muru. Ci, którzy przeżyli, codziennie przyczepiają nowe – rodzina, przyjaciele, znajomi… Każde zdjęcie to skrawek nadziei, że przeżyli. Nadziei cenniejszej od złota. Dającej ludziom sens życia.
Może pół metra dalej jest Ściana Umarłych. Wiszą tu zdjęcia tych, którzy odeszli. Których ciała znaleziono i zidentyfikowano. Lub gdy zgasło wątłe światełko nadziei, że jeszcze żyją. Identyczny z poprzednim kawałek ściany. Palą się pod nim świece. W zasadzie to ogarki świec.
Pod Ścianą, wśród rozmigotanych płomyków leży pluszowy miś z nadpalonym futerkiem.
Historia naszego życia. Maskotka, która nigdy więcej nie trafi w ciepłe objęcia dziecka. To nasza wina…
Giną wszyscy, niezależnie od wieku, płci, poglądów czy wyznania.
Idę dalej.

Opuszczone ruiny miasta. Ci, którzy przeżyli rzeź, kryją się w podziemiach. Nienawidzą nas. Winią nas za śmierć i cierpienie.
Chcę krzyczeć. Chcę przypomnieć wszystkim o tych z nas, którzy oddali życie, by ratować ten świat.
Moi przyjaciele.
Mój ukochany.
Zostały tylko oczy patrzące na mnie z pamięci czarnej jak krew. I imiona. Zlepki głosek pozbawione znaczenia. Puste słowa.
To koniec.
Może to faktycznie nasza wina…

Klękam pod sczerniałymi resztkami czegoś, co niegdyś było drzewem. To chyba to samo drzewo, pod którym po raz pierwszy się całowaliśmy. Teraz to i tak jest nieważne.
Wyciągam pistolet i przykładam do skroni.

Nazywam się Mia i jestem ostatnią żyjącą łowczynią demonów.

Pociągam za spust.

I już nic więcej się nie stanie.
Wybaczcie mi.

Na Ścianie Umarłych wisi zdjęcie długowłosego chłopaka. Spod czarnej grzywki spoglądają szmaragdowozielone oczy. Miał może dwadzieścia lat.
Do zdjęcia doczepiono karteczkę: „Wybaczcie nam.”

Wszystko ma swój kres. Nawet demony, żyjące tysiącami lat, kiedyś odejdą. Lecz co pozostanie?
Pustka?

Toruń, 27.10.2010/16.11.2010

Uprzedzając ewentualne pytania - opowiadanie zostało dobrze zamieszczone. Jest ono fragmentem większej całości i równocześnie końcem - ale czy na pewno?

//Nie lubię forów phpBB. Nie można w nich robić akapitów. Między innymi.

Beherit · Toruń, 27.10.2010/16.11.2010

Anwen

Pamiętaj, że to jest zakończenie - w dodatku nie wiem, czy będzie prawdziwe... Cała ta historia (czyt. opowiadanie, którego potencjalne zakończenie tu wrzuciłam) może skończyć się inaczej.
Co do ogarków - tak mi pasowało.

Beherit

No mówiłem, że z fragmentami tak jest, ale Mort, choć pisze od środka to jego rozdziały opowiadania są składne i zrozumiałe, przynajmniej te co widziałem.

Anwen

Jestem w trakcie pisania początku mojej powieści (let's say...). Zapowiada się ciekawie... Główny bohater przysypiał na lekcjach w szkole (i się z tym nie kryje).

Beherit

Wow, ależ to ekscytuuująąceeeeeeeeeeeeeee... <ziewa>

Anwen

<wywraca> Nie powiedziałam, że ma to być ekscytujące.

Beherit

Ale stwierdziłaś , że to ciekawy początek... to równoznaczne.

Anwen

Mówiłam ogólnie o powieści. Zresztą - zaczynam od nowa (akcja zaczyna się nieco później, ale postaci i ogólne uniwersum pozostają te same).

Beherit

to nie zmienia faktu że rzecz kompletnie nudną uznałaś za ciekawą...

OFFTOP, drodzy państwo. Albo dyskusja wróci do poziomu, albo się pogniewamy. //R.

Relikt

Ten fragment, który dodałaś bardzo mnie zaciekawił. Piszesz coś więcej, tak? A kiedy będziesz mogła to dodać? Wink

Anwen

To znaczy miałam już nawet początek tekstu, ale uznałam, że lepiej będzie przenieść nieco akcję w czasie.
Uchylę nieco rąbka tajemnicy - równolegle pracuję nad fanfikiem.