Publicznie.

Erissan

Przechadzałam się wzdłuż głównej ulicy. Płakałam mijając domy handlowe, sklepy. Płakałam w autobusie. W mojej głowie narodziło się pytanie: Czemu jestem jedyną osobą płaczącą publicznie w tym mieście?
Jak teraz o tym pomyślałam, nigdy nie widziałam kogoś zachowującego się tak teatralnie jak ja. Odkąd pamiętam, zachowywałam pewien dystans do swoich emocji. Mówiąc skrótowo: cokolwiek nie robiłam, czułam się jak aktor na scenie. Wiedziałam, że jestem (lub powinnam być) wściekła, lecz nie czułam tego. To też odgrywałam scenę furii - bawiąc się przy tym znakomicie. Całe moje życie polegało na wiedzeniu, nie odczuwaniu. Porównać można to do sytuacji, gdy wyciągasz dłoń w stronę źródła światła. Widzisz, wydaje ci się, że jesteś już blisko... ale to tylko złudzenie. Mogłam się łudzić, iż posiadam jakiekolwiek silne emocje.
Dlaczego więc płakałam w środku miasta? Nie wiem; tego wyjaśnić nie potrafię. Miałam powód ku temu, jednakże - nikt inny nie zachowuje się tak publicznie. Co mnie różniło od tych ludzi? Nigdy nie potrafiłam zrozumieć ich wstydu, strachu przed ukazywaniem swojego wnętrza. Moje reakcje są sztuczne i często nad wyraz ekspresywne. Nie wstydzę się swoich uczuć. Nie posiadam ich. Gram i zależy mi tylko, by ludzie uwierzyli. Dopóki nie zauważą fałszu ukrytego za załzawionymi oczyma, dopóty nie będzie mnie obchodziło jak żałośnie wyglądam płacząc w mieście publicznie. Nawet jeżeli jestem w tym jedyna.

Aza Guilli

Moja pierwsza myśl: GRZYWEK! @@'
Nie podoba mi się czwarte zdanie. Chyba nie powinno być tam przecinka, z nim wygląda to dziwnie.

Erissan

Wykasowałam je. W sumie: nie pasowało w ogóle xD.